ما تو زندگی کارهایی رو فقط درجمع افراد انجام میدیم و از اون طرف کارهایی رو فقط وقتی خودمون هستیم و خودمون انجام میدیم .
وقتی بحث گناه پیش میاد بعضی ها هستن که جرات ندارن و یا میترسن از اینکه تو جمع و در بین افراد گناه کنن و کار خطایی انجام بدن اما وقتی با خودشون خلوت می کنن به راحتی دست به هر کاری میزنن.
وقتی قدرت تخریب گناهان رو بررسی می کنیم می بینیم که یکی از مخرب ترین گناهان اون گناهیه که توی خلوت انجام بشه یعنی وقتی که خود من هستم و دیگر هیچ کسی وجود نداره جز ….
اما نکته ای که از اهمیت زیادی برخورداره اینه که در ارتکاب گناهان حضور افراد تاثیر زیادی داره که اگر حتی یک طفل کوچک در کنار ما باشه از اون نیز شرم میکنیم و دست به گناه نمیزنیم اما حضور خداوند متعال رو که همیشه ناظر بر اعمال ماست (الم یعلم بان الله یری)را نادیده میگریم
قرآن کریم در این زمینه میفرماید:
«یَسْتَخْفُونَ مِنَ النّاسِ وَ لا یَسْتَخْفُونَ مِنَ اللّهِ وَ هُوَ مَعَهُمْ إِذْ یُبَیِّتُونَ ما لا یَرْضی مِنَ الْقَوْلِ وَ کانَ اللّهُ بِما یَعْمَلُونَ مُحیطًا»؛
«آن ها زشتکاری خود را از مردم پنهان می دارند؛ اما از خدا پنهان نمی دارند و هنگامی که در مجالس شبانه، سخنانی که خدا راضی نبود می گفتند، خدا با آن ها بود، خدا به آنچه انجام می دهند، احاطه دارد.»( نساء: ۱۰۸)
به همین خاطر است که این گناه قدرت تخریبی زیادی داره چون از بی توجهی کامل به خداوند و ضعف شدید ایمان و بی اعتنایی به نظارت و غیب دانی خدای متعال نشات میگیره.